Dikkat kesilin ilimizde sivil toplum temsilcilerinin bir araya geldikleri toplantılara, masa etrafında sıralanıyorlar, düzenleyenlerin bütçesine göre kiminde kebap kiminde kuru pasta…
Konuşup dağılıyorlar.
Saatler sürüyor kimi…
Mikrofon hastalığının ilacı henüz bulunamadı.
Masallar masallar…
Meseller meseller.
Bazılarından video gözüme çarpıyor…
Toparlayamıyor konuşmacı bir türlü, başlangıç ile bitiş “beş benzemez kağıt” adeta, “kep, kep, kep”.
Kastamonu sevdalısı olduklarına şüphe yok…
“İki cümlede bir” tekrarlıyorlar zaten.
Bugünün mevzusu değil tabii ki…
Son çeyrek yüzyılına tanığım söz konusu bu toplantıların.
Neler kuruldu bu toplantılarda…
Neler yıkıldı.
Ne yakılmadık mangal…
Ne söndürülmeyen kandil.
Konuşulanların nihayete erdirildiğine şahit olduğum var mı?..
Samanlıkta iğne aramam lazım.
Konuşulanların nihayete ermesi için evvela konuşulanların kaydedilmesi lazım…
Hak getire.
Kendi konuştuğunu hatırlamıyor ki…
Muhataplarınınkini hatırlasın.
Söz de uçuyor…
Yazı da.
“Sonuç bildirisi” misal…
Ne mümkün.
Hepsinden geçtim…
Katılımcılara girişte bilet kesilse misal, toplanan bütçe bir dayanışma kurumuna yahut bir okula verilse; rastlamadım.
Bileti de boş ver…
Yemek ikram etme, ederini bir hayır kurumuna ver, bir öğrenciye burs olsun.
Olgusunu yaya bırakan algılar külliyatı…
Amerika’yı yeniden keşfetmeler.
Şu kadarını söyleyeyim…
Kastamonu’da konuşulmayan hiçbir kelime kalmadı, hayata geçirilmeye muhtaç tüm kelimeler, kaldırıldıkları rafta tozlanıyorlar.
(E bir de kamunun düzenlediği toplantılar var…
Sıra sıra gazlı içecekler, pasta börek, sulu yemek.
Hele…
Belediyeler.
Vatandaşın vergileri…
Toplantıda çerez oluyor.)
İlla ki “konuşan toplum” olsun…
“Konuştuğunu havada bırakmayan toplum” ama.
Konuştuğunu hayata geçiren…
Taş üstüne taş koyan toplum.
Konuş, konuş, konuş…
Ye, ye, ye.
Not: “Şeffaf bütçe” diye bir kavram var…
Kamu ile alakalı.
Özellikle belediyeler…
Halkın hem bütçe yapılırken hem de harcanırken bilgilendirildiği, halkın her aşamada doğrudan söz, yetki, karar hakkına sahip olduğu bütçelendirme modeli.
Belediye başkanı yahut meclisin üstünde…
Halkın yetki ve sorumluluk sahibi olduğu.
“Bana karışamazsın” yok…
Halk karışır.
